စပ္မိ...စပ္ရာ ေဆာင္ပါးမ်ား

Kan Tun Thit – ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာေတြ႔ၾကသည့္ေန႔

ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာေတြ႔ၾကသည့္ေန႔

ကံထြန္းသစ္၊ ႏို၀င္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၁
          ေစာေစာကပင္ကထိန္ပြဲၿပီးသြားခဲ့ေပၿပီ။
          ၿပီးသည္နွင့္ပစၥည္းပစၥယတုိ႔ကုိပင္မသိမ္းဆည္းအား၊ ေက်ာင္းေဂါပက ဒါယကာ၊ ဒါယကာမတုိ႔ကုိ အပ္ကာ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္၊ အင္ဒီးယားနားျပည္နယ္၊ ေဖါ့ဝိန္းၿမိဳ႔ေက်ာင္းကထိန္သုိ႔။
          ေဖါ့ဝိန္းမွၾကြလာၾကသည့္ေဇတဝန္ဆရာေတာ္၊ ဓမၼရကၡိတဆရာေတာ္တုိ႔ ႏွင့္အတူ ဦးေဝထြန္း၊ ကုိေစာႏိုင္တုိ႔ဦးေဆာင္ၾကသည့္ ေဖါ့ဝိန္းျပန္ဒကာ ဒကာမ တုိ႔ကလည္း Ford ကားႀကီးႏွင့္ထုိင္ခုံအျပည့္၊ မီခ်ီဂန္ျပည္နယ္မွ ကထိန္လာ ခင္းၾကသည့္မိသားစုကမူ ေရွ႕ေလးကပင္ျပန္သြားၾကၿပီ၊ ညက ေစာင္မျပည့္စံုမွဳ ဟီတာခ်ဳိ႕ယြင္းမွဳတို႔သည္ သူတို႔စိတ္ကို မညစ္က်ဳ႕တန္ေကာင္းရဲ့၊ကုသိုလ္ပီတိ ေတြႏွင့္ ျပန္ႏုိင္ၾကပါေစဟုဆႏၵျပဳမိသည္၊ ျပန္ႏုိင္ၾကမွာပါေလ သူတုိ႔ဟာ….။
          ေႏြဦးရာသီကပင္“ဒီႏွစ္ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းကုိကထိန္ခင္းပါရေစ”တဲ့၊ ကုိေအာင္ေဇယ်ာလြင္ႏွင့္ မသိႌသိန္းထြဋ္တုိ႔ကဖုန္းျဖင့္လွမ္းျပီးေလွ်ာက္ထားၾက သည္၊ အေမရိကန္ရွိေက်ာင္းတုိက္တုိ႔၏ ဘုံကထိန္သေဘာကုိ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ကလည္းမစိမ္း၊ နားလည္ၾကသည္၊ သူတုိ႔စုေပါင္း ခင္းၾကမည္တဲ့။
          ထုိ႔ေၾကာင့္သကၤန္းဒြိစုံဘယ္ႏႈန္း၊ ဧကသီတစ္ထည္ဘယ္၍ ေၾကးမတပ္ႏွင့္ ေတာ့၊ မည္သူမဆုိစြမ္းသမွ်ႏွင့္ သကၤန္းကပ္ႏုိင္ရန္ ေဂါပကေတြကုိ ေၾကျငာလုိက္ ေစသည္၊ ေၾကျငာသည့္တုိင္ မီေဝါကီးဒကာ ဒကာမရင္းမ်ားက မေန၊ ထုံးစံမပ်က္ သကၤန္းကပ္ၾက၊ သူက ဟင္းတစ္မယ္၊ ကုိယ္က ေဘာဇဥ္တစ္မ်ိဳး၊ ငါက ခဲဖြယ္တစ္ ဖုံနွင့္၊ ကထိန္ပြဲေလး ပီပီခင္းႏုိင္ခဲ့ၾက၊ ပင့္သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ လွဴရန္ႏွင့္ ခရီး စားရိတ္ကုိလည္း “ရတနာမြန္”စတုိးမိသားစုက တာဝန္ယူခဲ့သည္ေလ။
          ခုေတာ့ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ကထိန္ပြဲေလးက်င္းပၿပီးခဲ့ၿပီ၊ ေဟာခဲ့ ေသာ အႏုေမာဒနာေလးကုိ ျပန္စဥ္စားၾကည့္မိသည္၊ မုိးေပၚက်ကထိန္  အေၾကာင္း၊ မုိးေပၚမွက်သက္လာေသာ မုိးေရေပါက္သည္ ၾကည္လင္ သန္႔စင္ သကဲ့သုိ႔၊ ယခုလုိ ကထိန္ခံရဟန္းေတာ္၏ ပေယာဂလုံးလမပါ၊ မည္သူ၏ ေသြးေဆာင္မႈမဘက္ပဲ၊ မိမိတုိ႔သဒၶါအေလွ်ာက္ ေပၚေပါက္လာေသာ ကထိန္ကုိ မုိးေပၚက် ကထိန္ဟုေခၚေၾကာင္း။
          “ေက်ာင္းမွာသိမ္၊ အလွဴမွာကထိန္” ဟု ေရွးသူေဟာင္းတုိ႔ ခ်ီးမြမ္းၾကေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးတုိ႔တြင္ သိမ္ေက်ာင္းကသာလွ်င္ ရဟန္းေတာ္ တုိ႔ကုိေမြးဖြားေပးႏုိင္ရာ ဌာနျဖစ္၍ျမတ္ၿပီး၊ အလွဴအစားစားတုိ႔တြင္လည္း ကထိန္အလွဴကျမတ္ေၾကာင္း၊ မည္သည့္အလွဴမွ ရဟန္းေတာ္တုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္ ပညတ္ေတာ္တုိ႔မွ ကင္းလြတ္ေအာင္မစြမ္းႏႈိင္ေၾကာင္း၊ ကထိန္အလွဴကသာ ပညတ္ခ်က္သိကၡာပုဒ္ငါးခုမွ ကင္းလြတ္ခြင့္ရေစႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ျမတ္ေၾကာင္း၊ ရဟန္းေတာ္ မ်ားကလည္း ပါတိေမာကၡသံဝရသီလကုိ အသက္ကဲ့သုိ႔ ေလးျမတ္စြာေစာင့္ထိန္းေတာ္မူၾက၍ ယခုလုိသိကၡာပုဒ္ငါးခုမွကင္းလြတ္ခြင့္ ရျခင္းကုိ ႀကီးျမတ္စြာတန္ဖုိး ထားေတာ္မူၾကေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကထိန္ အာနိသင္ရရန္ ပုရိမဝါတစ္ေလ်ာက္ မက်ိဳးေပါက္ေအာင္ ေနေတာ္မူၾက ရေၾကာင္းနွင့္၊သုိ႔ေသာ္ကထိန္အာနိသင္ရလုိမႈႏွင့္ ဒကာ ငါ့ေက်ာင္းမွာ ကထိန္ ခင္းပါဟု အရိပ္အျမြတ္ပင္မျပေကာင္း၊ ျပ၍ျဖစ္ေပၚလာေသာ ကထိန္သည္ မစင္ၾကယ္၊ မုိးေပၚက်မဟုတ္၊ သီလဝႏၲအရွင္တုိ႔ မခ်ီးမြမ္းစသည္ ေဟာခဲ့သည္။
          မိမိအဖုိ႔မူ ကံေကာင္းေလစြ၊ တကူးတကလွမ္း၍ေလွ်ာက္ၾကားကာ ကထိန္ ခင္းၾကေသာ ကုိေအာင္ေဇယ်ာလြင္ မသိဂႌတုိ႔မိသားစုအား ေရွးသူေဟာင္းတုိ႔ ထုံးစံေကာင္းတြင္ တည္မွီၾကသူမ်ားပါတကားဟု သာဓုေခၚလုိက္မိေလသည္။ နည္းတူပင္ စြမ္းသည့္အေလွ်ာက္ ဝန္းရံလွဴဒါန္းၾကေသာ မီေဝါကီးၿမိဳ႔ေပၚမွာ ဌာေန ကုသိုလ္ရွင္မ်ား၊ေဖါ့၀ိန္းမွ ဧည့္ကုသိုလ္ရွင္မ်ားႏွင့္၊ LA-မွ ေဒၚေဝေဝအုံးနွင့္ ဆန္ဖရန္မွေဒၚတူးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ အေဝးကုသိုလ္ရွင္မ်ား အားလုံးတုိ႔ကုိလည္း မကြဲမျပား သဒၶါညီစြာ ေပါင္းစုျပဳၾကျခင္းေၾကာင့္ မိမိ ကထိန္အာနိသင္ငါးပါး ရသကဲ့သုိ႔ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈနိယာမႏွင့္ အညီ ….
မပန္မၾကား၊ လုိရာသြားႏုိင္၊
ထားလုိရာထား၊ ရန္မ်ားမဆုိင္။
ဝတ္စားလက္ဝင္း၊ ဆိပ္ပင္းပယ္ခ်ိဳင္။
ၾကြယ္ခုိင္ျဖိဳး၊ အက်ိဳးငါးဝပုိင္။
ဆုိသည့္ကထိန္အက်ိဳးငါးပါးနွင့္တကြ နိဗၺာန္ကုိ သိျမင္လြယ္ၾကပါေစဟု ဝမ္းေျမာက္စြာ ဆုေပးေနမိသည္။
          ပုိ၍ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရွိရသည္မွာ မိမိသည္ေက်ာင္းတုိက္ေလးမေရာက္ မီကတည္းက၊ ကြဲျပားေနၾကေသာ၊ ေက်ာင္းသုိ႔ လာေလ့လာထမရွိေသာ ဒကာ ဒကာမေတြ ေပါင္းစည္းညီညာသြားၾကေသာေၾကာင့္ပင္။ အာဃာတေတြ၊ မာန ေတြ၊ အတၱေတြ၏ေနရာမွာ ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ သဒၶါေတြႏွင့္အစားထုိးႏိႈင္ၾကၿပီ ထင့္၊ ဗုဒၶဘာသာဝင္ဆုိသည့္ ပကတိဘဝေတြကုိ ျပန္လည္ရွာေဖြေတြ႔ရွိၾကၿပီထင့္။
          မနွစ္ကခ်ီကာဂုိေက်ာင္း ကထိန္မွာေဟာေျပာခဲ့သည့္တရားေလးကုိ အမွတ္ ရမိသည္။ သည္ေန႔ေဟာလုိက္ရလွ်င္အေကာင္းသားဟု မခ်င့္မရဲျဖစ္မိသည္။ ကထိန္နွင့္စပ္သည့္ထုပၸတ္ေလး၊ ဘဒၵဝဂၢီညီေနာင္သုံးက်ိပ္တုိ႔အေၾကာင္း၊ ထုိညီေနာင္တုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ ကထိန္ျဖစ္ေပၚလာေၾကာင္းကုိ လူတုိင္းၾကားဖူးနားဝ ရွိသလုိ၊ ထုိညီေနာင္နွင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ေတြ႔ဆုံခန္းေလးကုိလည္း သိၾကေစခ်င္ သည္။
          တစ္ေန႔၊ ခရီးမွဖဲခဲ့ၿပီး၊ သစ္တစ္ပင္ရင္းမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာထုိင္ေတာ္မူေနစဥ္ မင္းညီမင္းသားတစ္သုိက္ရုတ္ရုတ္သဲသဲႏွင့္ ေရာက္လာၾကသည္၊ ေပွ်ာ္ပြဲစား ထြက္လာၾကစဥ္၊ အေဖၚမဲ့သူမင္းသားအတြက္ ေခၚလာေသာ ျပည့္တန္ဆာမက ဝတ္စားတန္းဆာ ဒြါဒယာေတြကုိခုိးယူေျပး၍ လုိက္လံရွာေဖြၾကရာ ဗုဒၶကုိေတြ႔ လွ်က္စုံစမ္းရန္ခ်ဥ္းအကပ္-
          “ဘယ္အရာကုိရွာေဖြေနၾကသနည္း”
“မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိေတြ႔လုိက္မိပါသလား အရွင္”
“မင္းသားတုိ႔.. မိန္းမေပ်ာက္ကုိရွာတာနွင့္ မိမိကုိယ္ကုိရွာတာ ဘယ္ဟာက ေကာင္းမည္နည္း”
“သင္တုိ႔ဘယ္လုိထင္သလဲ”
အားလုံးျငိမ္သက္သြားၾကသည္၊ အေမာေတြ ေဒါသေတြေလ်ာက်သြားၾက သည္။ ပညာတတ္ေတြပဲ၊ လက္ခနဲအေျဖမွန္ရသြားၾကသည္၊
“ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ရွာတာကျမတ္ပါတယ္အရွင္”
“ဒါျဖင့္ထုိင္ၾက၊ သင္တို႔ကို ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာေဖြနည္း သင္ေပးအံ့”
အဝိဇၨာေတြျဖင့္ဖုံးလႊမ္း၊ အတၱႏွင့္ပိတ္ကြယ္၊ တဏွာ၊ မာနေတြႏွင့္ ေျမွး ယွက္ေနသည့္ဘဝတုကုိပယ္ကာ ပကတဘဝကုိျမင္ႏႈိင္ရန္ ဘုရားရွင္က “ကာမာနံအာဒီနဝကထာ” စသည္ကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
 “ျဖစ္ျခင္းသေဘာရွိသမ်ွ အရာအားလံုး ခ်ဳပ္ျခင္းသေဘာရွိပါလား”ဟု တကယ့္ အႏွစ္ရွိ ေသာဘဝကုိေတြ႔ရွိသြားၾကကာ ညီေနာင္အားလုံး ရဟန္းျပဳခဲ့ၾကသည္၊ ဉာဏ္ အလင္းျဖင့္ေပ်ာက္ေနေသာ မိမိကုိယ္ကုိေတြ႔ရွိေတာ္မူၾကျခင္းပင္။
ေလာကဝယ္ အာဏာယစ္သူသည္ အာဏာေၾကာင့္ေပ်ာက္ဆုံး၊ အလွမာန္ယစ္သူသည္ အလွေၾကာင့္ေပ်ာက္ဆုံးေနၾကျမဲပင္၊ ထုိေပ်ာက္ဆုံးေန သူ အဇာတသတ္တုိ႔ ေခမာမိဘုရားတုိ႔ကုိလည္း ဘုရားရွင္ပင္ရွာေဖြတတ္ေအာင္ သင္ေပးေတာ္မူခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။ 
ေအာ္ရွာေဖြျခင္းတကာတုိ႔တြင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိရွာေဖြျခင္းက အျမတ္ဆုံးပါ လား။
ဒီအေၾကာင္းေလးမေဟာလုိက္ရ၊ အင္း.. ေဖါ့ဝိန္းကထိန္ေရာက္လွ်င္ ေတာ့…။

                                                            မိုးမခဆိုက္မွကူးယူေဖာ္ၿပသည္